آیت‌الله طالقانی به سحابی گفت: نگذارید دهان من باز شود و بگویم آنچه را نباید بگویم
آیت‌الله طالقانی: نگذارید دهان من باز شود و بگویم آنچه را نباید بگویم
روزی با برادرانمان مهدی ابریشمچی و عباس داوری به دیدار ایشان رفتیم. عزت سحابی هم که در کابینه بازرگان نقش وزیر ارشد داشت و با او بحث و گفتگوهای بسیار داشتیم، وقتی شنید خدمت آقای طالقانی می‌رویم، گفت من هم با شما می‌آیم چون بعد از بازگشت آقا به تهران ایشان را ندیده‌ام. این مهندس سحابی البته آن مهندس که ۷سال پیش از آن من در اقامت یک هفته‌ییی خود در زندان قزل قلعه دیده بودم نبود و دچار یک دگردیسی و استحاله ارتجاعی شده بود. در سال ۵۰او را به‌خاطر حمایت از مجاهدین گرفته بودند و من او را در قزل قلعه دیدم با ارادتی چشمگیر نسبت به مجاهدین.
روزی هم که به دادرسی ارتش می‌رفت، نامه ریزنویسی برای این‌که به برادر بنیانگذارمان سعید محسن بدهد در جیبش گذاشتم که لو رفت و اسباب دردسر شد. اما حالا بعد از رسیدن به حاکمیت، حتی با خود مهندس بازرگان هم زاویه زیادی پیدا کرده بود و گاه حرفهای بی‌مقدار و خنده‌داری می‌زد. از قبیل این‌که حزب جمهوری اسلامی و جماعت خمینی درست است که مستبد هستند اما مانند بلشویکها در مقابل منشویکها هستند… و اینها هستند که انقلاب را پیش می‌برند و انقلابی هستند!آیت‌الله طالقانی به سحابی گفت نگذارید دهان من باز شود و بگویم آنچه را نباید بگویم
در هر حال ما آن روز از این‌که آقای مهندس سحابی هم ما را در خدمت پدر طالقانی همراهی میکند خوشحال بودیم و انتظار یاری داشتیم. اما وقتی نزد آقای طالقانی رسیدیم، هنوز چایی اول را نخورده بودیم که سحابی با پرخاش به حسابرسی از پدر پرداخت و گفت: خب آقا، بگویید ببینیم این مدت کجا بو دید و چرا رفتید و این چه کاری بود که کردید و به ما هم نگفتید…؟ (نقل به مضمون).
آیت‌الله طالقانی به سحابی گفت: نگذارید دهان من باز شود
پس از یکی دو دقیقه که این بحث جریان پیدا کرد، من دیدم که پدر طالقانی به‌طرز غیرمعمول سرخ و برافروخته شد و با عصبانیت فوق‌العاده به او گفت: نگذارید دهان من باز شود و بگویم آنچه را نباید بگویم.
من سید جوشی هستم. نگذار دیوانه شوم…. مگر من نمی‌دانم که اگر هنوز شماها و آنهایی که توی آن شورای انقلاب هستید کمی مراعات می‌کنید، به‌خاطر ۴تا سلاحی است که در دست این بچه‌هاست والا اگر اینها نبودند و نمی‌ترسیدید هیچ خدایی را بنده نبودید و این آقایان دمار از روزگار این مردم بدبخت در می‌اوردند…. (نقل به مضمون)
هر لحظه که می‌گذشت رنگ پدر طالقانی سرخ‌تر می‌شد و مانند آتش‌فشان حرفهایی به عزت سحابی و شورای ارتجاع خمینی می‌زد که ما تا آن روز نشنیده بودیم و در همانجا فهمیدیم که ایشان، نخستین رئیس شورای انقلاب بوده، اما آن را ترک کرده و بهشتی کار را به‌دست گرفته است.
عجبا که تا آن روز فکر می‌کردیم بحث و جدلهای عزت سحابی با ما درونی و دوستانه است و حالا پیش آقای طالقانی و در مجلس خصوصی در طرف ماست و غمخوار و مؤید پدر است تا در برابر خمینی بیشتر بایستد و از این‌که پدر دفاتر خود را به‌عنوان اعتراض تعطیل کرده و امتیاز تشکیل شوراها را هم از خمینی گرفته قدردانی و تجلیل خواهد کرد. اما در عمل دیدیم که عزت سحابی خودش یک پا مدعی آقای طالقانی است. خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم….
وقتی منقلب شدن پدر را به آن‌صورت دیدم، دیگر بحث سیاسی یادم رفت. نمی‌دانم چه گفتم یا چه کردم ولی بیهوده سعی کردم با انداختن خودم به وسط این بحث، حالت پدر به وضع اول برگردد. از حق نگذریم سحابی هم دست و پایش را جمع کرد و قدری معقولتر شد.
بعد هم پاکت سیگار آقا را که همه‌اش را کشیده و خالی شده بود برداشتم و گفتم آقا پس سهمیه ما چه می‌شود؟! شما که همه را کشیدید و برای ما چیزی باقی نماند، از یتیم نوازی شما به دور است!
حرفش را قطع کرد و گفت: سیگار آن بالا پشت قفسه کتابخانه است بلند شوید بیاورید، هم برای خودتان، هم برای من…
عرض کردم: اطاعت. اما شما امروز به‌اندازه کافی علاوه بر سیگار، از دست ما و از دست این آقای سحابی کشیده‌اید، امروز بَس تان است. برای شما آب می‌آورم و سیگار شما را خودم می‌کشم….
وقتی لیوان آب را تقدیمش کردم و خواهش کردم بنوشد، از نگاه پر مهرش پیدا بود که عصبانیتش قدری فروکش کرده است. بعد هم موضوع صحبت را به‌کلی عوض کردیم و نیمساعت بعد همراه با آقای مهندس سحابی رفع زحمت کردیم تا آقای طالقانی روح راستین انقلاب ضدسلطنتی، با 40سال رنج و زندان و تبعید و بدتر از همه، بن‌بست و جنگ اعصاب فرساینده روزگار خمینی لعین، نفسی به‌راحتی بکشد.
هر چند که می‌دانستم بعد از ما عده دیگری به ملاقات پدر خواهند رفت که چه بسا بهتر از ما نباشند.